از دفتر خاطراتم

"هوا بس ناجوانمردانه سرد بود" اما ما "گرم سخن گفتن". جاده خلوت بود و اما من ذهنم مشوش و درونم آشوب. به یاد آن مقدمه مشهور دکتر افتادم که در ابتدای کتاب تاریخ معاصر کرد (دیوید مک داول) نوشته بود. از لابلای آن سطور، خشمی می تراوید که به دل می نشست. گله از خودمان، از قیم ها، برادر بزرگهایمان و شکست های پی در پی و از درسی که هرگز از گذشته نیاموختیم. آه ... که با چه حسرتی از فرصتهای از دست رفته نوشته بود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: